توسل به سید الشهداء (ع(

توسل به سید الشهداء علیه السلام در بیان و سیره میرزا جواد آقا تبریزی

آرزوى مرحوم میرزا(قدس سره) همان آرزوى حبیب بن مظاهراستاد الفقهاء والمجتهدین سید خویى(قدس سره) میگوید

: نقل است از میرزاى شیرازى(قدس سره) که حبیب بن مظاهر را در خواب دیدند که بر تختى نشسته، میرزاى شیرازى(قدس سره) از حبیب بن مظاهر سؤال کرد که آیا میخواهى به دنیا برگردى؟ حبیب گفت: بله! براى سه چیز:

1 ـ اینکه صلوات بفرستم بر محمد و آل محمد(صلى الله علیه وآله)

2 ـ تشنه ها را آب دهم.

3 ـ در مجالس ابا عبدالله الحسین(علیه السلام) گریه کنم.

واقعاً اگر این سؤال از مرحوم میرزا(قدس سره) میشد، ایشان همان جواب حبیب را تکرار میکردند. ایشان بارها در حیات خود آرزو داشتند بر اهل بیت(علیهم السلام)به خصوص امام حسین(علیه السلام) گریه نمایند. وقتى این خواب از سید خویى(قدس سره) نقل شد، ذهن تمام حاضرین به مرحوم میرزا(قدس سره) سوق پیدا کرد که عجیب این خواب منطبق بر مرحوم میرزا(قدس سره)است; زیرا به یقین ایشان هم گریه را انتخاب میکرد که به دنیا برگردد و گریه کند و این را بارها در زمان حیات خود ذکر کرده اند و هیچ مجلسى را به مجلس گریه بر اهل بیت(علیهم السلام)ترجیح نمى دادند و هر پنجشنبه با ذوق و شوق با هیئت عزا در مجلس روضه حاضر میشدند. و در آتش عشق حسینى میسوختند و تا زمانى که مرحوم میرزا(قدس سره) در قید حیات بودند هیچ گاه این شعله هاى عشق حسینى به سردى و خاموشى نگرائید و او یکى از مصادیق بارز قول نبى اکرم است که فرمود: «ان لقتل الحسین(علیه السلام) حرارة فی قلوب المؤمنین لا تبرد ابداً»

هر گامى در راه امام حسین(علیه السلام) اجر و ثواب دارد

یکى از شاگردان مرحوم میرزا(قدس سره) میگوید:

من شبهات فراوانى در خصوص شعائر حسینى برایم به وجود آمده بود و هر روز بعد از درس نزد میرزاى تبریزى(قدس سره) میرفتم و شبهات در خصوص عزاى حسینى را مطرح میکردم. مرحوم میرزا(قدس سره) آن قدر با آرامش و با قاطعیت جواب میدادند که هر روز شبهات جدید را جمع آورى کرده و از ایشان سؤال میکردم و ایشان با تمام وجود و با حوصله حرف هاى مرا گوش میداد و جواب میدادند، طى این چند روزى که خدمت ایشان میرسیدم، ندیدم حتى یک مورد از موارد مشهور که عوام در عزادارى انجام میدهند را رد نماید و برایم بسیار عجیب بود. بعد از آنکه مرحوم میرزا(قدس سره)دیدند من مرتب سؤال میکنم، دست مرا گرفت و گفت: «شیخنا! بس است، هر گامى براى امام حسین(علیه السلام)بردارید اجر و ثواب دارد و کسى به خاطر امام حسین(علیه السلام)مؤاخذه نمى شود. مصائب آقا امام حسین(علیه السلام) آن قدر زیاد است که خداوند به خاطر قطره اشکى بهشت را واجب میکند چنانکه امام سجاد(علیه السلام) فرمود: «ایما مؤمن دمعت عیناه لقتل الحسین(علیه السلام) ومن معه حتى یسیل على خدیة بواه الله فی الجنة غرفاً»  و نه تنها بهشت واجب میشود که آتش جهنم به واسطه اشک عاشقان حسین(علیه السلام) بر آنان حرام میشود که امام صادق(علیه السلام)فرمود: «من ذکرنا ففاضت عیناه حرم الله وجهه على النار»

حفظ شعائر سید الشهداء(علیه السلام)مصداق بارز (مَنْ یُعَظِّمْ شَعائِرَ اللهِ فإنَّها مِنْ تَقْوى القلوبِ)  است و حقانیت تشیع موقوف بر واقعه کربلا است. امام حسین(علیه السلام)هرچه داشت در راه خدا فدا نمود، شما هم تا آنجا که میتوانید مجالس و دسته عزادارى را با شکوه برگزار کنید که ان شاء الله عزادار امام حسین(علیه السلام) محشور شوید»

با صدا گریه کردن فقیه مقدس، مرحوم میرزاى تبریزى(قدس سره) افرادى را که با صدا و با احساسات بر اهل بیت(علیهم السلام) گریه میکردند بسیار دوست داشتند، اگر فردى خدمت ایشان میرسید که معروف بود، که این آقا در مصائب اهل بیت(علیهم السلام)«بَکّاء» است بسیار خشنود میشد او را نزدیک تر فرا میخواند و ضمن لبخند میفرمود: التماس دعا داریم. و با عمل خویش به بکائین روحیه میداد و با زبان حال میفرمود: قدر این مجالس و این اشک هایى که از سوز دل بر آقا امام حسین(علیه السلام) با ناله و فریاد همراه است بدانید که سعادت دنیا و عقبى در گرو همین اشک ها و مودت به اهل بیت است که امام باقر(علیه السلام) خطاب به کمیت فرمود: «یا من رجل ذکرنا او ذکرنا عنده یخرج من عینیه ماء ولو مثل جناح البعوضة الا بنى الله له بیتاً فی الجنة وجعل ذلک الدمع حجاباً بینه و بین النار» . خود مرحوم میرزا(قدس سره)در مجالس اهل بیت(علیهم السلام) بسیار اشک میریخت و به خطباء سفارش میکرد که زیاد روضه بخوانند، گاهى به خاطر شدت بکاء چندین بار خود را در مجلس جابه جا میکردند، تحمّل ذکر مصیبت اهل بیت(علیهم السلام) برایشان سخت بود و نمى توانستند آرام بنشینند. مرحوم میرزا(قدس سره)بارها در مواطن مختلف به ثواب گریه بر سید الشهداء(علیه السلام)اشاره میکردند و میفرمودند: انسان در طول زندگى همواره لغزش دارد و شیطان در کمین است و ممکن است اشتباه هم بکند، باید از شر شیطان به درگاه اهل بیت(علیهم السلام) پناه ببرد و یکى از راه هاى نجات از شر شیطان گریه در مصائب اهل بیت(علیهم السلام)و کمک خواستن از آنهاست. اگر ایشان مشاهده میکردند که کسى در مجلس روضه بى تفاوت نشسته است یا خود تذکر میدادند یا با نگاه طرف را متوجه میکردند که باید حالت بکاء داشته باشد.

در مجالس روضه اهل بیت(علیهم السلام) به خصوص سالار شهیدان اگر کسى حالت بکاء به خود نمى گرفت مرحوم میرزا(قدس سره) سخت ناراحت میشدند و تذکر میدادند و یا به من اشاره میکردند به فلانى بگو این طور در مجلس روضه ننشیند لااقل جلوى صورت خود را به حالت بکاء بگیرد. ایشان در روضه واقعاً از خود بى خود میشدند و مانند باران اشک میریختند و میگفتند: به منبرى ها بگویید روضه زیاد بخوانند.

بهترین ذخیره آخرت

، میرزاى تبریزى (قدس سره) دو دستمال سیاه داشتند که در ایام عزا با خود به مجالس روضه برده و هنگام ذکر مصیبت، اشک هایشان را با آن خشک میکردند و همواره از دستمال ها مواظبت کرده و بعد از فراغت از مجالس، در جاى خاص قرار میدادند و بارها به فرزندان خود میگفتند: «اگر من از دنیا رفتم، این دستمال ها را در کفن من قرار دهید.» بعداز رحلت ایشان، فرزندانشان قبل از تکفین، هر چه جستجو کردند، دستمال ها را پیدا نکردند تا آنکه نوبت به کفن کردن مرحوم میرزا (قدس سره)رسید. همین که کفن را باز کردند، ناگهان مشاهده شد دستمال ها در کفن است و معلوم شد که مرحوم میرزا (قدس سره) قبل از رفتن به بیمارستان (که آخرین بسترى ایشان بود و در همان بیمارستان از دنیا رفتند) دستمال ها را در کفن خود قرار داده اند. یکى از دستمال ها را در دست راست مرحوم میرزا (قدس سره) و دیگرى را بر سینه مبارکشان قرار دادند و دستمالى که مرحوم میرزا (قدس سره) سال ها اشک هایشان را با آن پاک میکردند، و بارها میگفتند اگر چیزى داشته باشم که در آخرت به درد من بخورد، همین دو دستمال است که سال ها به عشق اهل بیت(علیهم السلام)اشک ریخته ام، همراه ایشان به خاک سپرده شد تا به گفته مرحوم میرزا (قدس سره)، این دستمال ها شاهد و فریادرسى در قبر و قیامت باشد; زیرا که ایشان سال هاى متمادى با این دستمال چشمان پر اشک خود در مصائب اهل بیت(علیهم السلام)را پاک میکردند و معتقد بودند که این دستمال ها دادرس ایشان خواهند بود و بدین وسیله پیامى به همه دادند که باید در دنیا تا میتوان بر مظلومیت اهل بیت(علیهم السلام)ابراز احساسات کرد تا این عرض ارادت ها فریادرسى باشد در قبر و قیامت.

میرزاى تبریزى(قدس سره) و توسل به ابوالفضل العباس(علیه السلام)

مرحوم میرزاجواد تبریزى (قدس سره) به مجالس توسل به اهل بیت(علیهم السلام) علاقه فراوان داشتند و در مجلس عزاى اهل بیت(علیهم السلام)بسیار اشک میریختند. با شدت ابراز احساسات کرده و سفارش میکردند که بگویید: روضه باب الحوائج (ابوالفضل العباس(علیه السلام)) را بخوانند و با شنیدن لفظ «ابوالفضل العباس(علیه السلام)» اشک در چشمانشان حلقه میزد و به لفظ «عباس» علاقه خاصى داشتند وبه خطباء میفرمودند: به «ابوالفضل العباس(علیه السلام)» توسل کنید که «باب الحوائج» است و این شخصیت باوفا و شهید، تمام هستى خود را در راه خدا فدا کرد و بهترین یار و یاور سالار شهیدان بود؛ به طورى که با شهادتش مولا ابا عبداللّه الحسین(علیه السلام)فرمودند: «الاْن اِنْکَسَرَ ظَهْرِی» و ایشان حضرت ابوالفضل العباس(علیه السلام)را نسبت به مرتبه و مقام خود معصوم میدانست و در استفتائى از ایشان در خصوص عقیله بنى هاشم و ابوالفضل العباس(علیهما السلام) آمده است: هرچند که در رتبه ائمه(علیهم السلام) نیستند؛ ولیکن نسبت به رتبه و جایگاه خود معصوم هستند. ایشان از خاطرات دوران تحصیل نجف میفرمودند: چه ایام با معنویتى بود، شب هاى جمعه موفق میشدیم ساقى کربلا را زیارت کنیم آن فداکارى که با حماسه خود دین را بیمه کرد و با تمام وجود در خدمت امام حسین(علیه السلام) بودند و علمدار راستین و حامى واقعى بود.

بسیار مشاهده شد کسانى که مشکل داشتند و از مرحوم میرزا(قدس سره) کمک میخواستند، آقا میفرمود: به حضرت ابوالفضل العباس(علیه السلام)توسل کنید که حلال مشکلات است، نباید از توسل به این بزرگوار غافل شد که مجرّب است.

وبارها از زبان مبارک ایشان شنیده شد که میفرمودند: «ابوالفضل العباس(علیه السلام) در دشت کربلا چه ها کرد، چه جان فشانى ها کرد، هرچه داشت در راه خدا فدا نمود و سید الشهداء(علیه السلام) را تا آخرین لحظات تنها نگذاشت. پرچم دار راستین اسلام بود و آن قدر مقامش والا است که به «باب الحوائج» معروف شد؛ زیرا توسل به این بزرگوار مجرّب است. به اهل منبر سفارش کنید که از ابوالفضل(علیه السلام)زیاد مصیبت بخوانند و اگر کسى گرفتار است و مشکلى دارد، بگویید به این بزرگوار متوسل شود. مجلس روضه خوانى براى ابوالفضل العباس(علیه السلام) بگذارید؛ ان شاء اللّه حاجاتتان برآورده میشود.»

منابع: درسهاى برگرفته از سیره استاد الفقهاء والمجتهدین میرزا جواد تبریزی